جریان چپ و انقلاب اسلامی ایران

جریان چپ از دوران مشروطه تا انقلاب اسلامی به عنوان جریانی عمده در عرصه¬ی سیاسی اجتماعی ایران مطرح بوده است. این جریان همواره در طول مبارزاتش با ناکامی مواجه شده است. در زمان حکومت پهلوی¬ها که به عنوان دگر محسوب می¬شد تحت سرکوب و فشار شدید نظام سیاسی حاکم بود و نتوانست خود را به گفتمان غالب تبدیل نماید. در سال¬های منتهی به انقلاب 1357 نیز علیرغم پیشینه¬ی طولانی مبارزاتی نتوانست خود را به گفتمان غالب تبدیل نماید.امّا این مطلب که چرا چنین شد، مهم¬ترین دغدغه و مسأله¬ای است که پژوهش حاضر قصد تبیین آن را دارد. با توجه به اینکه در این پژوهش از دوگفتمان مارکسیسم و اسلام¬¬گرایی سخن به میان می¬آید. چارچوب نظری تحلیل گفتمان را برای بررسی این موضوع برگزیدیم که با توجه به قابلیت بالای آن برای بررسی این موضوع بتوانیم کار علمی دقیق،گسترده و معناداری را به انجام رسانیم. در این راستا به چرایی ناکامی جریان چپ، علی رغم پیشینه¬ی طولانی که داشت به خصوص در سال¬های1357-1320خواهیم پرداخت و مشکلات اساسی جریان چپ مانند عدم شکل¬گیری ساختارطبقاتی، اقتدارگرایی درونی ناشی از حاکمیت سنت فکری استالینسیم و سنت اقتدار¬گرایی ایرانی را مورد بررسی قرار خواهیم داد. از سویی قدرت استیلای گفتمان اسلامی که با پتانسیلی که درخود داشت، توانست دال¬های شناور گفتمان چپ را در خود جذب کند و مانع از ظهور گفتمان چپ به عنوان گفتمان برتر در جریان انقلاب1357 گردید؛ موارد ذکر شده مهم¬ترین دغدغه¬ها و مسأله¬ی مورد بررسی ما در این پژوهش خواهد بود.